Ένας ακόμη σπουδαίος αρχαιολογικός χώρος για όλο το χώρο του Αιγαίου, είναι η Πολιόχνη, η αρχαία πόλη που αναπτύχθηκε και άκμασε από την νεολιθική περίοδο, την 4η ή 5η χιλιετία π.Χ. έως το 1.600 π.Χ. περίπου.
Η Πολιόχνη ανασκάφηκε το 1930, από την Ιταλική Σχολή, που έφερε στο φως πλήθος κατοικιών, ένα μέγαρο, δομές της πόλης αλλά και το «βουλευτήριο» ένα από τα παλαιότερα στοιχεία δημοκρατικής λειτουργίας του αρχαίου κόσμου. Υπολογίζεται πως κατά την ακμή της η Πολιόχνη είχε περί τους 1.500 κατοίκους που έμεναν σε ορθογώνιες πέτρινες κατοικίες. Η πόλη περιβαλλόταν από τείχος και διέθεται αποχετευτικό δίκτυο, πλατείες και δρόμους, που υποδηλώνουν πως οι κάτοικοι της εποχής συνεργάζονταν και ζούσαν υπό συγκεκριμένους κανόνες. Η Πολιόχνη ονομάζεται αλλιώς και Επτάπολις, καθώς η αρχαιολογική σκαπάνη έφερε στο φως επτά διαδοχικές φάσεις στην εξέλιξή της όπου κάθε μια από τις οποίες παρουσιάζει μεγαλύτερη πρόοδο σε σχέση με την προηγούμενη.
